śp. ks. Sojka życiorys

ks. dr Krzysztof Tadeusz Sojka (1940-2018)

Krzysztof Tadeusz Sojka przyszedł na świat 22 grudnia 1940 r. w Krakowie jako syn Jana i Władysławy z d. Wehr. Został ochrzczony 13 kwietnia 1941 r. w kościele św. Szczepana w Krakowie.
Ojciec, Jan Sojka, pochodził z góralskiej rodziny spod Nowego Targu. Przed II wojną światową był lekarzem wojskowym w stopniu kapitana. Posiadał specjalność lekarza internisty. Brał udział w wojnie obronnej 1939 r., za co został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Potem działał w Armii Krajowej.
Matka, Władysława z domu Wehr, pochodziła z Kresów Wschodnich, z rodziny nauczycielskiej. Ukończyła Wydział Lekarski na Uniwersytecie Jagiellońskim. Była lekarzem pediatrą. W czasie II wojny światowej działała w Armii Krajowej w Krakowie.
Obydwoje rodzice byli ludźmi głęboko wierzącymi. Wraz z dwoma synami 3 maja 1945 r. wyjechali do Szczecina. Tam po wojnie tworzyli polską służbę zdrowia.
Ksiądz Krzysztof miał starszego brata Jacka (+2017), który był inżynierem elektrykiem.
Po wojnie w Szczecinie urodziła się siostra Małgorzata, która obecnie jest emerytowanym lekarzem pediatrą – neonatologiem.
Krzysztof był chłopcem bardzo żywym, o czym świadczą między innymi: złamany kręgosłup w wieku 9 lat w czasie zabawy w stodole u rodziny w Krauszowie koło Ludźmierza, złamana noga podczas pobytu w szkole oraz ręka – podczas jazdy na rowerze.
Będąc jeszcze w szkole podstawowej, „odprawiał” w domu przy pianinie „mszę”, każąc rodzeństwu służyć jako ministranci. Do matury był harcerzem. Jednocześnie interesował się kolejnictwem i sam budował kolejkę elektryczną. Gdy rodzice w 1956 r. kupili samochód marki Warszawa, nim w czasie wakacji z całą rodziną objechał całą Polskę. Pasjonowały go wycieczki w góry i jazda na nartach, czemu oddawał się do 70., a może nawet 73. roku życia.
Po maturze, którą zdał po ukończeniu liceum ogólnokształcącego w 1957 r., zdecydował się wstąpić do Seminarium Duchownego w Paradyżu w diecezji gorzowskiej. Po metrykę urodzenia i chrztu musiał udać się do Krakowa, gdyż tam się urodził. Po rozmowie z mieszkającym w tym mieście dziadkiem, ojcem mamy, i za namową księdza rektora złożył dokumenty do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej, do którego wstąpił 1 października 1957 r. Święcenia diakonatu otrzymał 25 marca 1963 r., a święcenia kapłańskie przyjął z rąk ks. bp. Karola Wojtyły 23 czerwca 1963 r. w królewskiej katedrze na Wawelu wraz z 34 diakonami.
Z uwagi na to, że nie miał ukończonych 23 lat, musiał otrzymać specjalną dyspensę od Stolicy Apostolskiej, aby otrzymać święcenia. Mszę św. prymicyjną odprawił w kościele parafialnym św. Andrzeja Boboli w Szczecinie. Jego mottem kapłańskim było: Chrystusa nieść.
Po święceniach pracował w kilku parafiach archidiecezji krakowskiej. Pierwszą placówką duszpasterską była Kalwaria Zebrzydowska, gdzie był wikariuszem od 1 sierpnia 1963 r. do 21 sierpnia 1965 r. Następnie był wikariuszem parafii Rabka-Zdrój (21.08.1965 – 20.08.1967), wikariuszem parafii św. Kazimierza w Krakowie (20.08.1967 – 29.06.1968), wikariuszem parafii MB Królowej Polski w Krakowie-Kobierzynie (29.06.1968 – 28.06.1970), wikariuszem parafii Pana Jezusa Dobrego Pasterza w Krakowie (28.06.1970 – 26.06.1971), a od 26 czerwca 1971 r. do 1 lutego 1978 r. – wikariuszem parafii Najświętszego Salwatora w Krakowie. Tam też kontynuował studia doktoranckie i w 1974 r.uzyskał licencjat z teologii na Wydziale Teologicznym Papieskiej Akademii Teologicznej.
1 lutego 1978 r. rozpoczął pracę duszpasterską przy kapelanii Cmentarza Rakowickiego w Krakowie jako drugi kapelan.
W czasie swojej posługi kapłańskiej tam zaczął pisać pracę doktorską z teologii moralnej. Pierwszym jej promotorem był ks. kard. Karol Wojtyła. Po jego wyborze na Stolicę Piotrową musiał zmienić promotora. W 1986 r. na podstawie pracy pt. Etyka lekarska w przemówieniach papieża Piusa XII, napisanej pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. Stanisława Olejnika, uzyskał tytuł doktora z teologii moralnej na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie.
Od 4 kwietnia 1987 r. – po odejściu na emeryturę ks. Konstantego Krzywanka – był pierwszym kapelanem Cmentarza Rakowickiego. Funkcję tę pełnił przez „czterysta miesięcy” (jak sam to określił), dzieląc ją z funkcją rektora Rektoratu Kościoła Zmartwychwstania Pańskiego (21.12.1991) na Cmentarzu Rakowickim do 21 maja 2011 r. W dekrecie zwalniającym go ks. kard. Stanisław Dziwisz wyraził wobec niego wdzięczność za wieloletnią gorliwą posługę duszpasterską na Cmentarzu Rakowickim, która miała wyjątkowe znaczenie dla wszystkich odwiedzających to miejsce, a wśród nich Jana Pawła II, który siedmiokrotnie nawiedził grób swoich rodziców i brata.
Został odznaczony przez ks. kard. Franciszka Macharskiego tytułem honorowego kanonika oraz rokietą i mantoletem. Akcja Katolicka Archidiecezji Krakowskiej, doceniając jego pracę na rzecz Szkoły Liderów Akcji Katolickiej, przyznała mu medal Zasłużony dla Akcji Katolickiej Archidiecezji Krakowskiej, a Duszpasterstwo Służby Liturgicznej i Ruch Światło-Życie Archidiecezji Krakowskiej odznaczyło go Złotym Krzyż Honorowego Moderatora Ruchu. Ksiądz Krzysztof należał do grona tych kapłanów, którzy inicjowali Ruch Światło-Życie w archidiecezji krakowskiej, organizując ośrodki rekolekcyjne oraz podejmując formację młodzieży, zwłaszcza w parafii Najświętszego Salwatora, w której jako wikariusz był dynamicznym moderatorem wspólnoty oazowej. Był jednym z pierwszych organizatorów kursu dla kandydatów na lektorów w archidiecezji krakowskiej. Jest autorem Kalendarium oazy krakowskiej 1971-78, opracowanego w 1991 r. na jej 20-lecie i stanowiącego bibliografię dokumentów wydanych przez kard. Karola Wojtyłę i Kurię Metropolitalną w Krakowie dotyczącą Duszpasterstwa Służby Liturgicznej i Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Krakowskiej.
Jako emeryt zamieszkał na terenie parafii św. Jana Chrzciciela w Krakowie na Prądniku Czerwonym, gdzie gorliwie włączał się w duszpasterstwo parafialne.
Zmarł 1 maja 2018 r. w szpitalu im. Jana Pawła II w Krakowie w 55. roku kapłaństwa.

Dorobek naukowy:
Posługa duszpasterska głuchoniemym, Apostolat miłości, Okólnik Wydziału Duszpasterstwa Charytatywnego Kurii Metropolitalnej w Krakowie, 1984, nr 1-2, s. 12-125.
Posługa kościelnego w obrzędzie pogrzebu, Notificationes, Kraków.
Pokuta w życiu chorego, Apostolat miłości, Okólnik Wydziału Duszpasterstwa Charytatywnego Kurii Metropolitalnej w Krakowie, 1991, nr 1-2, s. 42-50.
Deontologia chorych (maszynopis).
Przekaz nauki moralnej i społecznej w katechezie szkolnej i poza szkolnej, [w:] Śladami Boga i człowieka. Księga pamiątkowa ku czci ks. prof. dr. hab. Jana Kowalskiego, red. ks. J. Orzeszyna, Kraków 2000, s. 487-498.
Religia a współczesny pogrzeb. Liturgiczne aspekty kremacji, referat wygłoszony w ramach konferencji pt. „Nekropolie, kirkuty, cmentarze” 11-12 czerwca 2002 r. w Szczecinie (maszynopis).
Modlitwy za zmarłych, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, Kraków 1993.
Modlitwy za Ojczyzną, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, Kraków 1994.
Modlitwy po Komunii Świętej, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, Kraków 1995.
Modlitwy przed i po jedzeniu, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, Kraków 1996.
Modlitwy do Ducha Świętego, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, Kraków 1998.
Modlitwy do Boga Ojca ABBA, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, Kraków 1999.
Modlitwy przed i po spowiedzi, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, Kraków 2001.
Modlitwy do Aniołów, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, Kraków 2004.
Głoście wśród ludów, że Pan jest Królem. Modlitwy do Chrystusa Króla, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, Kraków 2007.
Świątynia z progu wieczności. W 150-lecie Kościoła Zmartwychwstania Pańskiego na Cmentarzu Rakowickim, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy, Kraków 2012.

Miłosierny Boże, spraw, aby Twój sługa, kapłan Krzysztof, którego w ziemskim życiu zaszczyciłeś świętym posłannictwem, radował się wiecznie w niebieskiej chwale. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
(z modlitw za zmarłych, opartych o teksty liturgiczne innych autorów oraz własne ks. Krzysztofa)

zebrał i opracował: ks. Jerzy Serwin

Posługa śp. ks. Krzysztofa w świętojańskiej wspólnocie – w fotografii kliknij zdjęcie, aby je powiększyć